Search This Blog

Saturday, August 15, 2009

Բարև տվի, բարևս չառար… Քար լինելը արտահայտման ազատության ռեսուրս

Արտահայտման ազատության նվիրված խորհրդակցություն Ծաղկաձորում։ Երևի մոտ 80 մասնակից։Ես էլ, չգիտեմ ինչի, ընկել էի հայ մտավորականների ու հասարկական գործիչների էս ցուցակում ու ուրբաթ-շաբաթ անցկացրի Ծաղկաձորում։
Մասնակիցները պիտի բաժանվեին թեմատիկ յոթ խմբերի, ես սեղանին մի հայացք գցեցի, ու միանգամից ընտրեցի «Հասրակություն և ազատությունը»։Խմբում յոթ հոգի՝ ռեժիսոր ու պատմաբան, ազգագրագետ ու լրագրող, պացեֆիստ ու պետական ծառայող ու կամավոր գործազուրկ՝ այսինքն ես։


Առաջին օրը քննարկվում է՝ ինչն է հասարակության մեջ խոչընդոտում արտահայտման ազատությանը՝ տաբուներ, հասրակական բարոյականություն, պատերազմ, ինֆորմացիայի բացակայություն, կրթության պակաս, անհադնուրժողականություն և այլն։ Երկրորդ օրը՝ինչ ռեսուրսներ կան արտահայտման ազատության համար՝ մի քանի դեպքում խոչընդոտների հականիշները դառնում են ռեսուրս, օրինակ ինֆորմացիան, հանդուրժողականությունը որպես ռեսուրսներ։
Բայց երկու օրերի ընթացքում էլ մի թեմա կար որ ոչ մի կերպ չէր շրջանցվում՝անցյալ տարվա փետրվարյան ցույցերն ու ընտրությունները ու համ էլ մարտի մեկը։
«Ես գնացի միտինգի, ընկերներիցս շատերը մասնակցում էին, ու ինչ ատելություն կար, ուզում էի սիրուց խոսել, չէր լսվում, ոչ ոք չէր ուզում լսել»,-ասում է Ժիրայր Դադասյանը։ «Ոչ, այնտեղ միայն սեր էր, բոլորն իրար սիրում էին»,-պատասխանում է մոդերատորը՝Միքայելը։ «Այնտեղ միմյանց սիրող մարդիկ էին, որոնք ատում էին նրանց ով իրենց հետ չի»,-ասում եմ ես։
Ու ես պատմում եմ, թե ինչպես որևէ մեկը որ համարձակվում էր քննադատել Լևոն Տեր-Պետրոսյանին, ինչ հարձակման ու վիրավորանքներ էր ստանում լևոնականներից, մարդիկ վախենում էին բարձրաձայն մի խոսք ասել, հանկարծ լևոնական մամուլի քֆուրների տարափի տակ չընկնեն, մի լրագրող պատմում էր, որ նույնիսկ պաշտոնյաները առանձին շարժման դեմ են խոսում, բայց հենց դիկտաֆոնը միացնում ես ձենը կտրում են՝ես գործ չունեմ, թող ուրիշը ասի։ Իսկական տեռոր։ Գրենք հասրակական տեռոր։ «Չէ, տեռորը խիստ է ասված»,-ասում է տեռորի մասնագետ պատմաբանը։ Ու որպես ազատ արտահայտման խոչընդոտ մտնում է անհանդուրժողականությունն ու այլատյացությունը՝քսենոֆոբիա։
Հաջորդ օրն էլ, ականջիս մեր խմբի երկու մասնակիցների զրույցը, մեկը պատմում էր Նիկոլ Փաշինյանի թշնամական ելույթը. «ո՞նց, իսկապես Նիկոլը տենց բան ա ասել, ես չեմ եղել միտինգներում»,-հարցնում եմ։ «Ականջովս եմ լսել, Նիկոլն ասում է՝ մեր երեխաները ձեր երեխաներին բարև չեն տալու»,-ասում է գործընկերը(անունները չգրեմ, մարդ ես, գուցե չուզեին հրապարակվեր)։ «Լևոնն էլ էր նույնը ասում,-ասում եմ ես ու մեջբերում,- ասում էր՝ նրանց հարևանները բարև չեն տալու»։
Գործընեկրս գիտեր, պատմաբան է ու ասում է որ նույնատիպ ելույթներ էր ունենում Ֆիդել Կաստրոն Կուբայի հեղափոխության ժամանակ, որ հետո խոսքը գործի վերածեց երկիրը մխրճեց բռնությունների մեջ նրանց նկատմամբ ում պիտի բարև չտային։
Մարինե Պետրոսյանի հետ մի քանի անգամ վիճել եմ, թե ձեր շարժումը անհանդուրժող ա, ձեր լիդերը տականք ա անվանում նրանց ովքեր ձեզ հետ չեն, բա որ իշխանության գաք ի՛նչ եք անելու, տեռոր՝ տականք-մականք մաքրելու եք։ Մարինեն ասում էր՝ ո՞նց ա ասել, ուղարկի կարդամ։ Հետաքրքիր մարդիկ են, ինչի՞ ես պիտի նկատած լինեմ էդ ելույթները, որ ոտս օպերայի հայաթ չէի էլ դրել, իսկ ինքը որ օպերայի հայաթից տուն չէր գնում, չի լսել ու չի նկատել։
Էյֆորիայի մեջ ինչպե՞ս նկատի, մտածելու կարողությունը խանգարում ա օվկիանոսյին զգցումին, մասսայի մեջ ձուլված լինելու հաճույքին։ Գիտեի, որ ուղարկեմ-չուղարկեմ բան չի փոխվելու, էքստազի մեջ մարդուն ոչ մի բան չես կարա ապացուցես։ Ես նույնիսկ էսսե գրեցի, որ գոնե նրանք նկատեն ովքեր ուժ ունեն՝ միտքը էմոցիային չզոհաբերելու։ http://www.armenianow.com/?action=viewArticle&IID=1176&CID=2811&AID=2876&lng=arm
Խմբագիրս մի քիչ կրճատել էր Լևոնի խոսքը ու հիմա առիթ ա ամբողջական մեջբերեմ էսսեիս սկիզբը որպես Ծաղկաձորյան խորհրդաժողովի լրացում.
«Ես չեմ կարծում, որ Հայաստանում կգտնվի արժանապատվություն ունեցող որեւէ մարդ, որը դեմ դուրս կգա ժողովրդին եւ չկանգնի մեր կողքին: Ցավում եմ, որ տականքը շատ է, բայց վստահ եղեք, որ որքան հզորանում է մեր շարժումը, որքան համախմբվում է մեր ժողովուրդը, այդ տականքը նվազում, գնում մտնում է իր բները. նրանց ձայնը վաղը չի լսվելու, նրանց հարեւանները վաղը բարեւ չեն տալու, դրանց երեխաները ամաչելու են իրենց ծնողների համար»,-ասաց նա: «Այո»,- բացականչեց հրապարակը:
Լեւոն Տեր-Պետրոսյանի ելույթն է փետրվարի 23-ին։ Կարդում եմ այս տողերը, ու սիրտս սկսում է ուժեղ խփել. ես Լեւոնի կողքին չեմ կանգնում, ես, կինս, երեխաներս, հարազատներս, մենք բոլորս «տականք ենք»։ Իսկ հրապարակում իմ բազմաթիվ ընկերներ ողջունում են Լեւոնի ամեն ասածի։ Արդեն նախկին ընկերներ։ Մենք մտել ենք մեր տները, իրար զանգում ենք իմանալու թե ինչ է կարտարվում, ու լուրերը մտահոգիչ են, նորանոր մարդիկ են միանում Լեւոնին, գեներալներ, պատգամավորներ, պաշտոնյաներ, օլիգարխներ, Լեւոնը հայտարարում է, որ ոստիկանության բարձրաստիճան պաշտոնյաները իր կողմն են անցել։ Իսկ զանգվածը գնալով մեծանում է օպերայում։
Ընկերս ասում է, որ աղջիկը մասնակցում է դասադուլին, հարցնում եմ ՝ լեւոնակա՞ն է, չէ, ինչ ես ասում, որ դասի գնա՝ դավաճան կասեն։
Քարոզարշավի ընթացքում, փետրվարի 9-ին, անցնում էի Թումանյանով եւ լսեցի Լեւոնի ելույթը. «Այս հանրահավաքը եւ երթը ցույց տվեցին, որ ջրբաժանը հստակ գծված է` մի կողմից արժանապատիվ, ազատ, քաջ, հերոս քաղաքացին է, հայ ժողովուրդը, մյուս կողմից` ազգի տականքը»։
Ամբողջ քարոզարշավին Լեւոնի մամուլն ու ինքը ազգը բաժանում էին տականքի ու հերոսի, Վասակյան ու Վարդանանց, դավաճանի ու հայրենասերի։ Նյարդայնացնում էր, բայց տագնապ չկար։ Հիմա տագնապ է, աչքիս առաջ տեսնում եմ, թե ինչպես է «ազնիվ ռասան», իշխանություն գրավում»։
Աեմն ինչ օքեյ է, ֆյուրերը ասել է բարև չտաք ու չեն տալիս։ Դեմս են դուրս գալիս հին ընկերներ, մեկը կանգնում բարևում՝ ոնց ես-ոնց չես, մյուսը հեռվում սպասում, ի՛նչ բարև՝ ես համարձակվել եմ Լևոնի դեմ գրեմ, «Առանց ընտրության» էսսեն Ինքնագրի երրորդ համարում http://www.inknagir.org/index.php?groupid=29&task=content&id=147&lang=arm
Խանութում դեմս ա դուրս գալիս ծանոթ նկարիչ ու ճամփեն փոխում, կարծում եմ չի նկատել, բռնցնում եմ՝ բարև, թեթև գլխով ա անում, ու փախնում։ Փաստորեն քաշեցի մարդուն, ստիպեցի տականքին բարև տա։ Հետաքրիր մարդ ա, կինը դպրոցի տնօրեն, ինքն էլ մինչև վերջերս մի կենտրոնի տնօրեն, հիմա ոնց որ հակառակը լինի ես եմ՝ տնօրենը ու պետությունից օգտվողը։
Մյուս նկարիչը, կաֆեում մի քանի տարի իրար հետ նստել ենք, իրա արվեստանոցում պրեֆ խաղացել, հիմա չի բարևում, մեկ, էրկու, իրեք, ես եմ դեմը հատուկ կտրում՝ բարև, թեթև գլխով ա անում ու անցնում։ Կաֆեում Բիձու հետ նստած ենք, նկարիչը Բիձու ընկեր՝քիփ, մոտենում ա, դե ես չկամ, Բիձուն թեթև բարևում ա ու անցնում։ «Էս հետդ լավ չի», հարցնում եմ, Բիձեն ասում ա, հա, լավ չի, որ չեմ մտնում իրանց քաղաքականության մեջ, վատացել ա։ Դե Բիձու բախտը բերել ա, հո հոդված-մոդված չի գրել։ Իսկ ես աշխարհով մեկ եմ արտահայտվել՝ Արմենիանաուում՝ «Ներքին արյունահոսություն. ճգնաժամը հայաստանցիներին տրամադրել է ղարաբաղցիների դեմ», դաժե Հայլուրով են հաղորդել http://www.armenianow.com/?action=viewArticle&IID=1180&AID=2922&lng=arm
Ուրիշ նկարիչի հարցնում եմ, արա էս խի էս, էն չեն բարևում։ «Դե գիտես Վահան ջան քեզ դավաճան են համարում»։ «Դու էլ՞ ես համարում»։«Չէ, որ ես էլ համարեի բարև չէի տա»։«Հիմա մերսի՞ ասեմ, որ բարևում ես»։
Եթե ուրիշների համար բարևն Աստծունն է, լևոնականի համար՝ բարևն Լևոնինն է։
Ու խեռիս, որոշեցի՝ էլ ես չբարևեմ, դաժե սառը բարևին չարձագանքեմ, չկան, գոյություն չունեն իմ համար։ Ճիշտ ա, եթե մինչև շարժումը քաղաքում երկու-երեք, քարը տրաքի չորս հոգի կար, որ չէի բարևում, հիմա շատացան, բայց խեռիս, խի՞ իրանք պիտի որոշեն բարևեն թե չբարևեն, սառը բարևեն թե ջերմ։
Ավելի հանդուրժողները, խոսում են հետս, բայց կպնողական, ասում են, թե ամոթ էր, որ նյութդ Հայլուրով հաղորդեցին։ Այ քեզ բան , ասում եմ, սաղդ էլ մեռնում եք, որ Հայլուրով ձեր գործերը ցույց տան, հետներդ ինտերվյու անեն, բայց ես մի անգամ չասի, չէ՞, քո մասին խի՞ են Հայլուրով հաղորդում։ Չբարևողներից համարյա բոլորն էլ Հայլուր կամ հանրային կամ ինչպես իրենք են ծաղրանքով ասում «պատասխանատու լրատվամիջոցներ» ընկել են։ Իսկ ես՝ Հայլուր առաջին անգամ, էն էլ առանց ինձ հարցնելու տեքստս բռնել կարդացել են։ Լավ են արել, գոհ եմ որ աշխարհում հնարավորին չափ շատ մարդ լսեց հայկական այլատյացության մասին։
Կխաղաղվի, էլի մի քիչ էլ ժամանակը կհոսի ու չբարևողներս հերթով Հայլուր, կամ վաբշե հանրային ընկնելու համար իրանց կճղեն։ Բայց ես էրեսով չեմ տա, որտև էրեսով տալու համար պիտի բարևես։ Արդեն ընկնում են, մի մտավորական որ փրփուրը բերանը վրաս գոռում էր՝ես չեմ ուզում որ իմ նախագահը նարկոման լինի, հիմա հանրային հեռուստատեսությունում հաղորդում ա ստացել։ Լավ ա, երբ պետք ա կգոռաս, որ հանկարծ չասեն քեզ տականք, ինչպես լատենտ, թաքուն հոմոսեքսուալիստն ա ամենահոմոֆոբ ելույթներն ուենում, որ չասեն թե գյոթ ա, իսկ երբ պետք ա՝ իշխանության հետ գործերդ լավ էլ առաջ ես տանում։
Իսկ Լևոն Ջավախյանը մատների վրա հաշվում ա՝ տասը հոգի իրան բարև չի տալիս։ Խի՞։ Պատմվածք էր տպել «Գրական թերթում»՝ «Լևոնի վերադրաձը»։ Մի հատված.
«Ձեռքերով հյուսված երկու շղթա զուգահեռաբար մխրճվեցին ամբոխի մեջ: Կենդանի շավիղ էր բացվում: Անսպասելի հայտնվեց ինքը` չորս մատների արանքում պահած անբաժան մուշտուկը: Քամուն տրված մազերը կնգուղի նման կախվել էին ծոծրակին, բացելով ճաղատը: Օդը պայթեց ծափերից ու բերանբաց կանչերից: Նա գնում էր ծափողջյունների տարափի տակ կծկված, մուշտուկը ամուր սեղմած բերանին: Մարդիկ ուժգին, իրար էին զարկում ափերը:
Սիրտս ահ ընկավ: Հանկարծ ձեռքները չջարդեին:
-Լև-ոն…, Լև-ոն…,-թնդում էր համազարկը:
Երևի Հիսուսի հայտնվելը Երուսաղեմում էն գինը չուներ, ինչ նրա հայտնությունը Ազատության հրապարակում: Քայլում էր մռայլ ու շտապ, ապավինած ծխախոտի գլանակին: Վա՞խն էր ուղեկիցը, թե՞ հրճվանքը` դժվար է ասել: Նա հավատում էր ինքն իրեն: Նրան հավատում էին նրանք: Նա էր կենդանի աստվածը: Նա` ազատությունը… Ազատությունը ամբոխի մեջ: Ահա նա` մուշտուկը ձեռքին… Նրբագեղ ծխում էր: Հավատը զորավոր էր: Այն մեռելին էլ կյանք կտար: Լևոնը տասը տարվա քաղաքական դիակ էր: Հավատը նրան կյանք էր տվել: Հիմա նա կենդանի կուռք է: Մարդիկ նայում էին մի ուղղությամբ, նրա ուղղությամբ: Նրանք իրենց իղձերի շավիղն էին հարդարում: Միայն թե, գտնվել էր մեկը, որ նրանց հետ չէր:
-Պռովոկատոր ա,- ասում էին,- հատուկ ուղարկված…
-Ինչի՞…,- հետաքրքրվեցի:
-Ասում ա,- ասացին,- ժողովուրդն առանց սերուցք` մածուն ա, առանց սերի…
Յուրաքանչյուրն, ասում ա, պետությունը պիտի փնտրի ավելի շուտ իր մեջ, քան նախագահի… Այլակերպ, ասում ա, մենք ժողովուրդ չենք, ամբոխ ենք…
-Նա էլ իր կարծիքն ունի,- ասի:
-Դե, թող ուրիշ տեղ գնա,- ասացին:
-Ինչի՞ որ…
-Այստեղ գալիս են նրանք` ովքեր կարծիք չունեն,- խորհրդավոր բացատրեցին, ապա մեկը մատը տնկեց դեպի հարթակը,- Ահա մեր կարծիքը…
-Լև-ոն…, Լև-ոն… ,-մոլեգնում էր հրապարակը»:
Ու մի հատված էլ վերջից.
Վիճակը տագնապալի էր: Վերջում պարեց ինքը: Այն նման էր հրեշի անճոռնի գեղգեղանքի: Բայց չգիտես ինչու մարդկանց սրտերին աստծո դյութական թովչանք էր թվում: Հետո ճայթեց փոթորիկը: Զանգվածը կատաղի գրոհեց: Մոլեգնում էր ամբոխի տոռնադոն: Փոթորիկը ափ էր նետում փայտի կտորներ, երկաթի ձողեր, կենցաղային իրեր, քարի բեկորներ, դյուրավառ շշեր… Ոստիկանական լեգիոնը վահանները պարզած ճգնում էր այդ ամենի տակ: «Օդին վրա լուսարձակ գնդակներով զինվորներ սկսին կրակիլ,- պատմում էր ֆրանսահայ լրագրող ընկերս` Վահե Տեր-Մինասյանը,- Ան ատեն ցուցարարները սկսին գոռալ, սուլել, ձեռների փայտերը թափահարիլ… Եվ մենք հասկացանք, որ քաքին մեջ ենք…։
Բա որ պատմվածքն էլ Հայլուրով հաղորդեին, Ջավախյանը վաբշե կքաշվեր։ Բայց էլի ընեկեր ու բարեկամ խիստ նվազնում են, Ջավախյանը սրտնեղած պատմում ա.«Վիլոն դեմովս անցնում էր, բարև չտվեց, վզից բռնի, արա, ասում եմ, հազար տարվա ընկերս ես, խի չես բարևում, ասում ա՝ակցիա եմ անում»։
Իսկ գրողներից մեկն էլ, երբ Ջավախյանը Հյուսիսային պողոտայի մոտից անցնելուց էր եղել, հետևից գոռացել էր՝ քանի արծաթով ծախվեցիր։ Խեղճ Ջավախյան, արդեն 15 տարի բյուջեից մի կոպեկ չի ստացել, առավոտից իրիկուն վերնիսաժում ու ոսկու շուկայում արծաթի զարդերի առևտուր ա անում, իրա քրտինքով տուն պահում, ձմռան ցրտերին առողջությունը վարի ա տվել, ու մեկ էլ, մարդիկ, որոնց եկամուտը մենակ կոռումպացված պաշտեոնյաներից ա եղել կամ բյուջեից, Ջավախյանի հետևից ծախված են գոռում։
Ու, իսկականից, մարդ քար պիտի լիներ, որ լևոնական չդառնար։ Չդառնար, որ ի՞նչ, մենակ քֆուր ուտե՞ր։ Իսկ որ դառնում ես, կայֆ, ամբոխին ձուլված, հարմար, անհոգ, պաշտպանված, բոլորն իրար սիրում են։
Ուրեմն արտահայտման ազատություն ունենալու համար մարդ պիտի քար լինի։




Մեկնաբանություններ
Posted in Uncategorized | Edit|
26 Responses
uzogh Says: after publication. e-->February 6th, 2009 at 4:49 pm e
http://uzogh.livejournal.com/279208.html
vahan.ishkhanyan Says: after publication. e-->February 6th, 2009 at 5:26 pm e
Հարգելի uzogh,
կարդացի ձեր բլոգում տեքստիս մասին ձեր գրածը։ Շնորհակալություն։ Անցյալ տարվա փետրվարյան օրերին ես հաճախ էի կարդում ձեր բլոգը, որն ինձ համար համատարած փսիխոզի մեջ հազվադեպ հանդիպող ողջամտության օազիսներից էր։
uzogh Says: after publication. e-->February 6th, 2009 at 6:20 pm e
Giteq inchn e zarmatsnum batsi ayd hetaqrqir transformatsiayits, vori masin gretsi?Ayn, vor ayd chbarevoghner@ kartses te liberal arzheqneri menashnorh en statsel. Pordzeq patkeratsnel mi iravitjak erb azgayin khtrakanutyun qarozogh@ vagh@ khosi mardu iravunqnerits. Ev amenatkhur@ ayn e, vor ays amen@ chi gtnum normal pataskhan. Dzer gratsi pes - inch-vor mi deputat vakhenalov, vor vagh@ iran qaqmej (sic! sa dzer nakhord grarman allaverdina ) kanen terterum sus er mnum.Myus koghmits el mi qich dzhvara aknkalel mardu iravunqneri masin stap kartsiq ayn mardkantsits, voronts menq pativ unenq tesnelu AZh-um.Lav, sa im vaghva grarman teman klini.
Hrant Says: after publication. e-->February 7th, 2009 at 2:07 am e
Տղերք գիտեք ինչ էրկուսիդ էլ անկեղծ ասեմ` ով ով, բայց դուք բարեւ տալուց մի խոսացեք էլի: Էն էլ տենց անմեղ դեմքի արտահայտությամբ: Մի այլ հարցից խոսայիք ռեակցիա չէի տա: Իշխանյանների գրեթե ողջ ընտանիքը ինձ բարեւ չի տալիս, կամ զոռով ա բարեւոմ, առանց որեւէ բացատրության, կամ խոսակցության միայն իմ քաղաքական հայացքների պատճառով` այլ տարբերակ ուղղակի չեմ կարող գտնել, թե հանկարծ ինու մի օրում սաղով ինձ սկսեցին չբարեւել: Ինչ վերաբերվում է քեզ, ուզող ջան, չեմ մոռանա անցյալ տարվա դեկտեմբերի 31-ը, երբ քեզ պատահական փողոցում տեսնելով հարցրեցի ոնց ես` ասեցիր` նազլո վռագամ լավ եմ: Մինչեւ հիմա մտքումս չի տեղավորվում էդ ֆռազի աբսուրդը: Մի բան էլ ասեմ, ու նոր առիթ տամ, որ ինձ կրկնակի չբարեւեք: Վահան Իշխանյան ու Պասկալ Ռուբո-Ուզող այսպիսի ջերմությունը մտերությունն ու իրար հասկանալը ուղղակի անեկդոտ է, որտեւ այս մարդկանց ոչինչ չի կարող միավորել բացի Լեւոնի վրա տարած լինելուց մինուս նշանով: Երկուսդ սար ու ձոր եք, ու համոզված եմ, իրար մասին լսել իսկ չէիք ուզի դեռ 2 տարի առաջ: Գիտեմ, որ իզուր գրեցի, բայց ուղղակի կոնկրետ էս թեման կոնկրետ ձեր կողմից բառձրացնելը ուղղակի աբասուրդ ա:
vahan.ishkhanyan Says: after publication. e-->February 7th, 2009 at 11:29 am e
Հրանտ,
Ես քեզ միշտ էլ բարևել եմ, ու դա եղել է շատ մարդկանց ներկայությամբ, որոնք կարող են վկայել։ Ուրիշ բան, որ քո հետ չեմ ուզում զրուցել, և ոչ թե այն պատճառով, ինչը դու համարում ես քո քաղաքական հայացքը (ես կարծում եմ դու ուղղակի քաղաքական հայացքներ չունես)։ Նկատած կլինես, որ մինչև քո, այսպես կոչված, քաղաքական հայացքների ձևավորվելը, այսինքն մինչև Լևոնի ի հայտ գալը, ես այլևս չէի ուզում զրուցել քեզ հետ։ Պատճառն էլ ասեմ, դու քո հոդվածներում ստեր էիր գրում այն միջավայրի մասին որտեղ մենք շփվում էինք ու ես որոշեցի քեզ հետ բառ չփոխանակել որ ինձ էլ ստեր չվերագրես։ Կարող եմ կոնկրետ օրինակներ էլ բերել։ Նույնիսկ, եթե հիշում ես, ինձ մոտեցար CLUB-ում ու հարցրիր՝ գրածիս համար ինձնից նեղացե՞լ եք, ես ասի՝ ես չէ, բայց ուրիշները՝գուցե։Ինչ վերաբերում է մյուս Իշխանյաններին, ապա կարծում եմ նկատի ունես եղբորս, որն էլ իր անձնական պատճառը ունի քեզ չբարևելու։ Եթե ցանականա, այստեղ թող գրի, կամ այլ տեղ քեզ ասի։ Ասեմ, որ եղբայրս՝Ավետիքը մի քանի լևոնական ընկերներ ունի և հետները հարաբերությունները չի խզել, հենց մի քանի օր առաջ նրանց հետ խմում էր։Քո անձը մեջբերելը ճիշտ օրինակ չի, ու դու էլ լավ գիտես, որ ես շատ լևոնականների հետ նորմալ հարաբերություններ ունեմ, Ինքնագրի ակումբի հավաքներում, որոնց դու նախկինում գալիս էիր, մեծ մասը լևոնական են, և հենց այս բլոգիս մեջ էլ նրանց հաճախ մեջբերում եմ։ Սա էլ մի ապացույց է, որ քո հետ իմ հարաբերությունները քաղաքականության հետ կապ չունեն։Այսպիսով, դու այնպես արեցիր որ ես իմ որոշումս խախտեմ ու երկխոսության մեջ մտնեմ քեզ հետ։ Դու քո քոմենթի համար ասում ես որ իզուր գրեցիր, իսկ ես հուսամ, որ այս քայլիս համար չեմ ափսոսա։Նաև ասեմ, քեզ կարող է զարմացնել տարբեր հայացքներ ունեցող մարդկանց իրար հասկանալը, քանի որ ձեր առաջնորդը պատվիրել է այլ տեսակետ ունեցող մարդկանց տականք հռչակել ու նրանց այլև չբարևել, այսինքն չփորձել հասկանալ։ Իսկ իշխանության գալուց հետո, արդեն ինքը գիտեր, թե այդպիսիներին ինչ պիտի աներ։Բայց այսուհանդերձ, ես չգիտեի, որ Uzogh-ի հետ տարբեր հայացքներ ունենք։ Ուրեմն, եթե այդպես է, վատ չի, բազմազանությունը դիկտատորներն են ատում։
Hrant Says: after publication. e-->February 8th, 2009 at 12:14 am e
Ես ասեցի, թե իզուր եմ գրել, որովոհետեւ այնուամենայնիվ սա մեծամասամբ անձնական հարցերը պարզելու լավահույն տեղը չի, բայց ամեն դեպքում արդեն գրել եմ, ու երեւի լավ ա: Գոնե մի փոքր ավելի պարզ ա հիմա իմ համար:
Փորձեմ պատասխանել:Նախ էն ինչ քո ասաշներից ինձ ամենաէականն է թվում, հետո որոշ դետալների մասին:Էականը հետեւյալն ա: Դու գրում ես, թե դադարել ես իմ հետ շփվել ինչ-ինչ պատճառներով, ինչի մասին ես առաջին անգամ եմ լսում: Սա էական է նրանով, որ հանդուրժողականությունից եւ ազատականությունից խոսելը դեռ քիչ է: Ես համարում եմ, որ եթե դու մարդու հետ հանկարծակի դադարում ես շփվել, կամ բարեւել, նորմալ ա, որ դու էդ մարդուն տեղյակ պահես եւ այդ որոշման եւ դրա պատճառների մասին: Սա է իրական հանդուրժողականությունը եւ այլն: Իսկ այն ինչ ներկայացնում ես դու, իմ կարծիքով ինչ որ ասիականություն է, կամ չիգիտեմ ինչականություն: Ես չեմ ասում, թե մենք այնքան մոտ ենք եղել, որ դու պարտավոր էիր ինձ երկար բացատրություններ տալ, բայց ամեն դեպքում մենք նորմալ շփվել ենք, ու եթե քո կարծիով ես “ստեր եմ” ասել, կարելի էր էդ կարծիքի մասին ինձ տեղյակ պահել: Իսկ Ավիկի դեպքում էլ մի քիչ այլ է: Ես չեմ թաքցրել, որ Ավիկին շատ ավելի ջերմ եմ վերաբերվել, եւ մեծ համակրանք եմ ունեցել, եւ իրա դեպքում, իրոք նեղվել եմ, որ առանց իմ հետ խոսել փորձելու նա չերեզներով ինձ փոխանցեց իր որոշումը: Ի վերջո, եթե խոսք ա գնում հանդուրժողականության մասին, կարելի ա նախ մարդուն լսել, հետո որոշում ընդունել: Գուցե ե՞ս էլ ասելիք ունեի: Բայց դա ասենք իմ անձնական խնդիրն ա, ու մեծ հաշվով անցյալում ա: Սա է իմ կարծիքով էականը:
Հիմա դետալների մասին կարճ:1. Ես չեմ ասել, որ դու ինձ առհասարակ չես բարեւում: Գրել եմ` կամ չեն բարեւում, կամ զոռով են բարեւում: Դա վերաբերվում է եւ քեզ, եւ Վիոլետին, եւ Ավիկին:2. Եթե ես քո կարծիքով ստեր եմ գրել “միջավայրի մասին”, հիմա էլ դեմ չէի լինի լսել քո ակնարկած փաստերը, որովհետեւ բացարձակ չեմ պատկերացնում, թե ինչի մասին է խոսքը:3 Ոչ, ես չեմ նկատել, որ դու իմ հետ դադարել ես շփվել իմ “կարծեցյալ քաղաքական հայացքների” (չիգիտեմ, թե սա ինչ ա ակնարկում, բայց “խրեն ս նիմ”)փոփոխություններից առաջ: Ես նկատել եմ, որ “տարօրինակ” զուգադիպությամբ նշված երեքդ էլ սկսեցինք ինձ չբարեւել կամ զոռով բարեւել 2007-ի վերջից-2008-ի սկզբին: Քանի որ ինձ ոչ ոք տեղհակ չի պահել պատճառների մասին` ես իրավունք եմ ունեցել կարծել այն ինչ կարծել եմ: Ճիշտ ա, Ավիկին փորձել եմ նամակ գրել, բայց վերջում չուղարկեցի, որովհետեւ համընկավ մարտի մեկի հետ: Բայց նամակի սեւագիրը հիմա էլ կա մոտս: Ամեն դեպքում, ես գիտեմ, որ մինչեւ 2007-ի աշունը ես մեկ-մեկ եղել եմ Ինքնագրի քննարկումներին, խոսացել եմ այնտեղ տեղադրվելիք իմ նյուերի մասին եւ այլն եւ այլն, եւ ոչ մի արտառոց բան չեմ նկատել:
4. Դու ինքդ էլ ասում ես, թե քեզ հարց եմ տվել (եթե գոնե հիշացնես երբ, գուցե հիշեմ), բայց դու ասել ես, որ հենց դու չես նեղվել: Բա ես էդ դեպքում, որտեղից պետք է կռահեի իմ “հանցանքի” մասին:
5.” Նաև ասեմ, քեզ կարող է զարմացնել տարբեր հայացքներ ունեցող մարդկանց իրար հասկանալը, քանի որ ձեր առաջնորդը պատվիրել է այլ տեսակետ ունեցող մարդկանց տականք հռչակել ու նրանց այլև չբարևել, այսինքն չփորձել հասկանալ։ ” Սա ուղղակի ցնցող էր: Այսինքն մինչեւ հիմա չեմ կարող հասկանալ, դու սա լուրջ ես գրել, թե ուղղակի էմոցիոնալ զեղում էր: Ինչ կոչեմ սա` նեղացած էրեխու ֆրազ: Թե ասենք հիմա թվարկեմ, էն բոլոր թունդ եւ չափավոր հակալեւոնականներին, որոնց հետ ես շփվում եմ, եւ որոնք իմ տուն հյուր են գալիս: Վախենամ ցուցակը շատ տեղ զբաղեցնի: Հենց ուոզող Ռուբիկի ընկերներից Սեդրակը շաբաթը մեկ մեր տանն է: Նենց որ պետք չի գյոտրարարի տոնով բացահայտումներ անել տարբեր հայացքների տեր մարդկանց շփման մասին: Բայց ջահանդամ ես: Ոնց կարող ա մեծ մարդը, մեծ մարդուն ասի` թե քո առաջնորդը քեզ պատվիրել ա, ու լուրջ հավատա էդ իրա ասածին:
6. Դու ու Ուզողը կարող եք շփվել որքնա ուզեք, ուղղակի ես կարող եմ զարմանալ, երբ Վահան Իշխանյանը ասում ա, որ ինքը հաճույքով կարդում ա Ռուբիկի բլոգը, նույն պատճառով, ինչ ես կարող եմ զարմանալ, եթե Վահան Իշխանյանը ասի, որ նա հաճույքով կարդում ա Գոլոս Արմենիի:
Էսքանը: Քանի որ քո բլոգն ա, եթե համարում ես էս ամենը ավելրոդ բլոգի տեսակետից կարող ես հետո ջնջել:
payqar Says: after publication. e-->February 8th, 2009 at 6:31 am e
Քաքի մեջ էլ մնացինք
payqar Says: after publication. e-->February 8th, 2009 at 6:40 am e
Քաքի մեջ էլ մնացինք: Երևի դրա համար էլ «քաք»-ը կամ քաքի փառաբանումը դառել ա հայ արդի գրականություն կոչեցյալի թեման ու հպարտությունը: «Առաջ Հայաստանը» ինչպես սպասվում էր փոխվեց առաջ դեպի քաքակյանքի: Էդ գաղճ մթնոլորտում էլ գոհ լինենք, որ մարդիկ իրար չբարևելով են բավարարվում:Իսկ եթե արդար ընտրություններ լինեն (որը բոլորն էլ ընդունում են չեղան) բանը սրան չէր հասնի:
Missed Page Says: after publication. e-->February 8th, 2009 at 8:48 pm e
Ժող ջան, չարժի սիրել քաղաքականությունը մարդկությունից ու մարդկայնությունից ավելի, Լեւոն, Սերժ, Պողոս, Պետրոս, մի հատ գաղտնիք բացեմ, ոչ մեկին չասեք, սուուուս, մենակ ականջին… իրանք բոլորը ՆՈՒՅՆՆ են, նույնը, հիշում եք էն հին չինական հեքիաթը վիշապի մասին, երբ բոլորը գնում են վիշապին սպանելու, բայց հետ չեն վերադառնում, այլ սպանելով վիշապին իրենք են նստում նրա տեղը դառնալով նոր վիշապ… Շատ ակտուալ հեքիաթա իմ կարծիքով, պետքա վիշապ ծնող միջավայրը փոխել…. էհհ, թե չէ ընկել եք իրար հետեւից` Լեւոնական, Սերժական…
vahan.ishkhanyan Says: after publication. e-->February 9th, 2009 at 8:49 am e
Հրանտ,
Դու ինձ ներքաշում ես հրապարակավ անձնական հարաբերություններ պարզելու մի ոլորտ, որն ինձ համար տհաճ է, բայց ստիպված եմ անել և վերջակետ դնել այս թեմային։Այսպես.Ես իմ բնավորությունը այստեղ չեմ քննարկելու, իմ վարմունքը «ասիական» ես համարում, համարի, ոչ կհերքեմ, ոչ էլ կհաստատեմ, քանի որ դա մի որակում է, որ առաջացել է Եվրոպայի առաջ թերարժեքությունից ու ոչինչ ինձ համար չի նշանակում։
Ինչ վերաբերում է եղբորս՝ Ավետիքի ու քո հարաբերություններին, ապա եթե բան ունես ասելու, նրան ասա, ու իմ բլոգը նրա հետ հարաբերություններ պարզելու դաշտի մի վերածի, ես ոչ մեկի փաստաբանը չեմ։ Բայց պարզեցի ու մի քանի բան կասեմ. դու ասում ես, որ մեկի հետ չխոսելուց առաջ «Ի վերջո, եթե խոսք ա գնում հանդուրժողականության մասին, կարելի ա նախ մարդուն լսել, հետո որոշում ընդունել»: Ուրեմն, եղբայրս քեզ լավ էլ «լսել է» «Հայկական ժամանակում» նրա դեմ գրածդ երեք մեծածավալ՝ «Իշխանյանի «Մահ կամ իշխանությունը» հոդվածների միջոցով։ Քանի որ «Հայկական ժամանակին» չեմ հետևում, չէի կարդացել քո մի քանի հոդվածներ, որոնք այս առիթով կարդացի։ Այժմ դրանք կարդալով համոզվեցի, որ եղբայրս շատ ճիշտ է արել, և ես եթե կարդացած լինեի, նույն կերպ կվարվեի, քանի որ դու հունվարի քո մի հոդվածում դավաճան ու ուրացող ես կոչել շատերին և իմ բարեկամ Վազգեն Մանուկյանին, որ նրանք չեն միացել Լևոն Տեր-Պետրոսյանի ու քո շարժմանը, իսկ մարտին գրում ես, որ մարտի մեկը չդատապարտելու համար «ես ինձ եւ Հայաստանի այլ քաղաքացիներին իրավունք եմ վերապահում ոչ միայն դավաճան կոչել այդ քաղաքական թիմի ներկայացուցիչներին, այլեւ 96-ին Սամվել Գեւորգյանի կողմից Շավարշ Քոչարյանին արված ապտակը համարել նաեւ իմը, մերը եւ ափսոսալ, որ ապտակը ընդամենը մի հատ էր ու ընդամենը մի հոգու էր հասցված»: Սա գրել ես “Իշխանյանի “մահ կամ իշխանություն” հոդվածաշարում։
Ես չգիտեմ, թե Սամվել Գևորգյանը ինչպես է գլուխ գովացել մոտդ, թե ապտակել է Շավարշին։ Բայց այլ բան գիտեմ ու տեսել եմ հեռուստացույցով, որ ապտակը մի հատ չէր ու մենակ ապտակ չէր։ 96 թվականի սեպտեմբերի 27-ին,(ինչքան հիշում եմ, 27-ին էր) երբ բոլոր ընդդիմադիրները ձերբակալված ու խոշտանգվում էին Մուշեղ Սաղաթելյանի ու Լևոնի Բուդոյի ոտքերի տակ, Շավարշ Քոչարյանը այն խիզախ մարդն էր, որ միայնակ մնացած, առանց թիմի գնաց ԱԺ ու ելույթ ունեցավ ամբողջ իշխանության առաջ ու նետեց նրանց երեսին ճշմարտությունը, որից հետո բանակն ու ոստիկանությունը իրենց թիկունքին լակոտի պես ՀՀՇ-ն ու իշխանության կամակատարները տասնյակներով հարձակվեցին Շավարշի վրա ու սկսեցին ծեծել, տեղ չկար հարված հասցնելու։ Այդ ժամանակ է հավանաբար Սամվել Գևորգյանը ապտակել, ուրիշի ուսի վրայով։ Հիմա էլ դու կոնգրեսը թիկունքիդ թերթի էջերից վիրտուալ ապտակում ես Շավարշին։ Փորձիր խոսքդ գործի վերածել։ Եղբայրս ասեց, թե իր դեմ գրելու միջոցով Շավարշին է “ապտակում”, “ուրեմն թող իմանա՝ Շավարշին ուղղված ապտասկը նաև ինձ է ուղղված ու ինձ տեսելիս հետո ոչ թե թող բողոքի որ չեմ բարևում, այլ գա ապտակի, տեսնենք ոնց է ապտակելու”։ Ես չգիտեմ, եղբայրս դատապարտել է՞ մարտի մեկը, թե ոչ, բայց ասեմ, ես էլ Շավարշի պես, չեմ դատապարտում, ավելին, առաջին անգամ շնորհակալ եմ իշխանություններին, որ մարտի մեկին կանխեցին այն վտանգը որ գալիս էր մեր գլխին(”մեր”ի մեջ դու չես մտնում)։ Սա չեմ ասում, որ բանավիճեմ հետդ, այլ ի գիտություն, որ ինձ հանդիպելիս՝ փորձիր ապտակել, տեսնեմ ոնց ես ապտակելու։
Բայց այստեղ ես չեմ ուզում դա քննարկել, ու թեև լևոնկան թեմային չեմ ուզում անդրադառնալ, այսուհանդերձ հետագայում առանձին նյութ կհրապարակեմ մարտի մեկի թեմայով։
Հաջորդը.Քո գրած ստերից երկուսին կանդրադառնամ, որոնք ավելի լավ եմ հիշում, և միայն որպես ապացույց ներկայացնելու համար եմ մեջբերում։ «Հայկական ժամանակի» մայիսի 15-ի համարում գրում ես. «Վիոլետ Գրիգորյանի ականջը թող կանչի, որ Հայաստանով մեկ պոստմոդեռն հեղինակներ է փնտրում, այն դեպքում, երբ նրանք ձեռքի տակ են, ամեն օր հեռուստատեսության էկրաններին»։ Վիոլետը իր խմբագրած «Ինքնագիր» գրական հանդեսի համար, մասնավորապես, և ընդհանրապես երբեք պոստմոդեռնիստ հեղինակ չի փնտրել։ Սա կարող են վկայել «Ինքնագրի» շուրջ եղած ու Վիոլետին ճանաչող մարդիկ։ «Ինքագրի» հինգ համարների հինգ խմբագրականներում էլ պոստմոդեռնիզմ բառը չկա։ Նույն տեղում դու գրում ես. «Եւ մինչ հայ արվեստաբանները կամ գրականագետները բանավիճում են ետարդիականության առկայության մասին Հայաստանում, կամ իրենք են հենց իրենցից խաղում պոստմոդեռնիստ, մեզանում վաղուց կան այնպիսի կատարելագործված ետարդիականության դեմքեր եւ կազմակերպություններ, որոնց երբեք չեն հասնի ո°չ Վարդան Ջալոյանը, ո°չ էլ Միսակ Խոստիկյանը»: Ուրեմն, Միսաք Խոստիկյանից պոստմոդեռնիստ բառը գրեթե չի լսվել ու չի լսվում, դա կվկայեն բոլոր նրան ճանաչողները, և վիրավորական ու սուտ է ակնարկով գրելն էլ, թե նա «խաղում է» պոստմոդեռնիստ (թեև հստակ երևում է որ Միսաքի մասին ես գրել, բայց մեկ էլ տեսար ասես՝ ես Միսաքին նկատի չունեի «խաղալ» ասելով)։
Հաջորդը.Դու ասում ես «ես կարող եմ զարմանալ, եթե Վահան Իշխանյանը ասի, որ նա հաճույքով կարդում ա Գոլոս Արմենիի»: Ուրեմն իմացիր, «Գոլոս Արմենիի» թերթի մշտական ընթերցողն եմ եղել, «Գոլոսի» հանգուցյալ աշխատակիցներ Նարեկ Մեսրոպյանին և Վալերի Այդինյանին համարում եմ հայաստանյան մամուլի ամենավառ դեմքերից, և նրանց տեքստերը հաճույքով կարդում էի, թեև, էլի զարմացնեմ քեզ, նրանց շատ տեսակետների հետ համաձայն չեմ եղել։ Ինքնագրի 3-րդ համարում գրել եմ «Գոլոսի» մասին «Առանց ընտրության» էսսեում http://www.inknagir.org/index.php?groupid=29&task=content&id=147&lang=armՀիմա էլ երբեմն կարդում եմ «Գոլոսը», ու հարգում նրա խմբագրին, թեև ինձ համար այն էապես զիջում է Մեսրոպյանկան «Գոլոսին»։
Kolombet Says: after publication. e-->February 9th, 2009 at 8:52 am e
Որովհետև այդպես էլ տղա չդառաք:Բարևել,չբարևվել,խաղալիքներիս չկպչես…Եթե փոքր հասակից մամայի բալա չլինեիք,մի երկու անգամ կռիվ արած լինեիք-հիմա կհասկանայիք,որ ատելությունն արտահայտելու այլ ձևեր էլ կան:Տղամարդ ազգերի մոտ մենամարտեր էլ են եղել:Մահացու ելքով:Չեչեն կինը կանգնած տանկի մոտ,ձեռքով խելագար ռիթմ էր խփում տանկի մետաղական պատյանին`ոգևորելով մեռնելու գնացող իր երկու տղաներին:Իսկ այստեղ տակը միզելու հոդվածով բանակից ազատված տղան հեղինակություն է:Ատելություն չի սա,այլ արժանապատիվ մեռնելն անարժան ապրելուց նախընտրել:Իրար մի բարևեք,կաֆեում վեր ընկեք,ֆիզիկական թուլությունը ինտիլիգենտության տեղ ներկայացրեք:Թող եկվորները ձեր երկրին տիրություն անեն:Եթե հագենան`կարող մի բան էլ ձեզ շպրտեն:Եվ վերջապես,հերիք է ասելիքի բացակայությունը հայհոյանքներով փոխարինեք:Չեք շփվել,չգիտեք`բայց սովորեցնեմ:Նույնիսկ հանցագործ աշխարհում լուրջ հեղինակությունները չեն հայհոյում:Իսկ քուչի թուլեքը,որոնց հայհոյանքներից վախեցած միշտ տուն եք փախել,հեղինակություն են միայն ձեր նմանների համար:Այդպես էլ մանկության վախերից ու կոմպլեքսներից չկարողացաք ազատվել:
vahan.ishkhanyan Says: after publication. e-->February 9th, 2009 at 9:53 am e
Հրանտ,
Պոսմոդեռնիզմի հետ կապված հոդվծիդ տարeթիվը չէի նշել, 2007թ. մայիսի 15-ի համարում էր։
vahan.ishkhanyan Says: after publication. e-->February 9th, 2009 at 11:55 am e
Kolombet,
Այս երկդիմի դուխով քոմենթդ քամու տպավորություն այնքան չէր թողնի, եթե թաքնված չլինեիր կեղծանվան հետևում։Կեղծանունով գրողներին հասկանում եմ, որ ուզում են կարծիք գրել, կամ դոշ տալ իրենց պաշտելի քաղաքական ուժի համար, բայց իրենց անձը գաղտնի պահել։ Բայց անհասկանալի է “տղա դառած” հայաթում “կռիվ” արած “տղամարդ ազգերին” օրինակ բերողը ինչի է կեղծանվան հետևից գոռգոռում։Ուրեմն որակումներիդ էմոցիան որ հանես, տակը բան չի մնա. “մենամարտող” ազգերը վաղուց պարտվել են ինտելեկտին, ինչպես քո օրինակ բերած չեչենները, որ խելքները թաղած մենակ զոհեր էին տալիս։ Կարծում եմ՝ քո մայրը այնքան խելք ունի, որ տանկի վրա սուսերներով պարի ռիթմը չի նվագի ու իր զավականերին մեռնելու չի ուղարկի։ Պատերազմում կռվում են հաղթելու համար, ոչ թե մեռնելու։
Հայհոյանք ասելով եթե նկատի ունես ինչ- որ մեկին վիրավորելը, ապա բլոգիցս հանում եմ նման քոմենթները։ Եթե նկատի ունես ոչ ցենզուրային բառապաշարը, ապա իմացի, հանցագործ-չհանցագործ աշխարհի օրենքները չեմ ընդունում ու օգտագործում եմ այն բառերը, որոնք ուզում եմ։Մեկ էլ, իմիջիայլոց, ասեմ, որ լավ չես շփվել հանցագործ աշխարհի լուրջ հեղինակությունների հետ ու հայաթի խոսակցություններ ես ասում, թե լուրջ հեղինակությունները քֆուր չեն տալիս։ Այդ ինչ լուրջ հեղինակության հետ ես շփվել, որ քֆուր չի տալիս։
uzogh Says: after publication. e-->February 9th, 2009 at 12:53 pm e
Hrant, ay hents hima du mi shat hetaqrqir ban apatsutsetsir. Nayi, du chgretsir Vahani gratsi masin. Du nuynpes chgretsir im tezisneri masin.Qo grats@ verabervum er nran, te inchi masin es u Vahan@ CHPETQA grenq, i inch skzbunqnerov menq petqa shpvenq.
Qo emotsional pataskhan@ 2 hartsi, voronq qez @ndhanrapes chen verabervum shat lav nkaragruma dzer, levonakanneri, @ndimakhosneri handep verabermunq@. Ketstses!Vonts LJ-um en asum “Аффтар, пеши исчо!!!!”
Ev amenakarevor@` es barevelu masin mi khosq nuynisk chem grel. Du da erevi te ches jokel - et vochinch. kzarmanayi, vor du karoghanair haskanal @nddimakhosi grats@. Normal bana.Mnas baryav, aper. U imatsi, vor im vonts linelum ban chi pokhvel. es arajva pes nazlo vragam lav em.
Kolombet Says: after publication. e-->February 9th, 2009 at 1:52 pm e
Կոլոմբետը ազգանուն է:Կարող ես ինտերնետում գտնել:Պարտադիր չէ,որ բոլորը հայ լինեն:Իսկ թե ինչ հեղինակությունների հետ եմ շփվում`կարող ես Բիձուց հարցնել:Նաև կահմոզվես,որ պաշտելի քաղաքական ուժ չունեմ:
vahan.ishkhanyan Says: after publication. e-->February 9th, 2009 at 4:53 pm e
Kolombet,
Ես, որ լրագրությունը կիսով չափ թողել եմ, մի քիչ դյուրահավատ եմ դարձել, ու մտածեցի, թե գուցե Կոլոմբետ անունով քոմենթ գրող մեկը կա։ Բիձուն հարցրեցի, ասեց՝ մի Կոլոմբետ ճանաչում եմ, որ էլեկտրոնիկայի վերաբերյալ մոնոգրաֆիա է գրել, որը հրատրակվել է 1970-ական թվերին՝ ֆիզիկոս Կոլոմբետ Ստառոդուբ։Սա հաստատ դու չես։ Ինտերնետում էլ չկաս, կան ուրիշ Կոլոմբետներ, բայց հաստատ դու չես։ Մի խոսքով, հիմա էլ ինտերնետի հետևն ես ուզում թաքնվել, վերջը պարզեցինք, որ “տուն փախչող” ասելով քեզ նկատի ունես։Մի վհատվի, ես քո մտածողության մարդ չեմ, ու “տուն փախչողներին” չեմ դատապարտում, այս դարում մի տուն փախչող կարող է այնպիսի հայտնագործություն անել, որ հազար, քո ասած, լուրջ հեղինակություն գլուխ չի հանի ու չի կարող դիմադրել ինտելեկտի գրոհին։Ֆիզիկական ուժը այդքան մի պաշտի, մենք ատոմային դարում ենք ապրում, ուր բիլակի դուխը չի աշխատում։ Հայաստանում ուրիշ, ուր Գագիկ Ծառուկյանի բիլակի ուժն ավելին արժի քանի գիտնականների ու ծրագրավորողների մի բանակը։ Օրինակ, Ծառուկյանը, որ կպնեն, հաստատ Օբամայի ձեռը կծալի։ Ու հիմա համեմատի մեր երկիրը ու Օբամայինը, ո՞րն է ուժեղ։ Բայց սա էլ է փոխվում։Քո պեսների պատճառով այս երկրում միտքը չի գնահատվում ու կանայք, որ “տղա չեն դառնում” ու հայաթում “կռիվ արած չեն”, երկրորդ սորտ են մնում, ու նրանց առաջ բիլակավորները, “տղա դառածները” ու “լուրջ հեղինակությունները” կարիերայի ճամփեն փակում են։ Իսկ զարգացած աշխարհում, կանայք կարիերա են անում տղամարդկանց հավասար ու իրենց միտքը ներդնում տեխնոլոգիաների և այլնի զարգաման մեջ, ու այդ երկրները ավելի են բարգավաճում, իսկ “բարգավաճ” Հայաստանը հետ է մնում։Տես, առիթ տվեցիր միտք արտահայտեցի, որ քո համար “ասելիքի բացակայություն է”։Իսկ առողջության համար արժի մարզվել, դա ուրիշ։Բայց այս ամեն ինչի մեջ մի լավ բան եղավ. Բիձուն վաղուց չէի տեսել,որ զանգեցի, որոշեցինք գարեջուր խմել։ Կաֆեում վեր կընկնենք՝ նազլո վռագամ։
Kolombet Says: after publication. e-->February 9th, 2009 at 10:00 pm e
Գարեջրատնից փախար`երևի խմբագրություն գամ:Հասկացար,որ իմ փոխարեն գրում են-հայերեն չգիտեմ:Իսկ չարաշահել մարդկանց իմ սկզբունքների մեջ չկա:Իսկ Բիձուց ներողություն խնդրի իմ անունից`ես նրան չեմ ճանաչում:Պարզապես ձեր փոքր քաղաքում մարդ գտնելը խնդիր չէ:Մինչ վաղը իմ քաջ բարեկամ:Չեչեներեն եթե հասցնես սովորել լավ կլինի,շատ բաներ կներեմ:
Hrant Says: after publication. e-->February 10th, 2009 at 12:27 am e
Վահան:
Հիմա իրոք ուրախ եմ, որ էս խոասկցությունը սկսեցի, որովհետեւ իրոք գրեթե ամեն ինչ պարզվեց իմ համար, եւ թեթեւացա: Վերջին մի քանի շտրիխներ:
1. Եթե դու իրոք որոշել ես իմ հետ “չզրուցել”, պոստմոդեռնիզմի մասին իմ տողերի պատճառով, եւ ստեր ես անվոնում, այն որ ես դա գրել եմ, ես իրոք ուրախ եմ քո որոշման համար: Որովհետեւ, ինչ ասեմ, եթե պոստմոդեռնիզմի մասին այդ տողը դու կամ Վիոլետը վիրավորական ենք համարում (անկախ այն բանից դա ճիշտ է թե սխալ)` ինչ կարող եմ ասեմ: Սա իմ կյանքում լսած ամենամեծ անհեթեթյուններից մեկն ա: Կներես, չիգիեի, որ պոստմոդեռնիմզը վիրավորանք ա: Զարմանաում եմ միան, որ Միսակն ու Վարդանը Ջալոյան դեռ շարունակում են ինձ բարեւել եւ զրուցել հետս նման ահավոր հայհոյանքներից հետո: Ամեն դեպքում ակնհայտ ա, որ նույնիսկ եթե պոստմոդեռնիզմը քո համար վիրավորանք է, կարելի էր դրա մասին տեղյակ պահել: Ամեն դեպքում իմ խիղճս հանգիստա , որտեւ հաստատ գիտեմ, որ էդ ֆրազը գրելուց մտքովս իսկ չի անցել, որ դա կարող ա Վիոլետին, որին ես անկախ ամեն ինչից համարում եմ տաղանդավոր պոետ, վիտարովերլ: Լավ էս անցանք:
2. Ավիկի “դեմ” գրած հոդվածի վերաբերյալ միայն երկու տող: Ես դա չեմ գրել “դեմ”: Ես գրեկլ եմ այն բանից հետո, երբ Ավիկը մեջբերել էր ինձ իր հոդվածում, ընդ որում աղավաղելով իմ գրածները: Այսինքն, իմ հոդվածը պատասխան էր: Եվ Ավիկն արդեն մեկ ամսից ավել իմ հետ չէր շփվում: Ամեն դեպքում ես հենց այդ հոդվածում Ավիկին անձամբ չեմ վիրավորել, այլ հակառակը գրել եմ իրա մասին ամենալավ տողերը: Եվ նույնիսկ եթե Ավիկի վաղն ինձ հայհոյի, ես շարունակելու եմ բերանը փակլ այն մարդկանց, ով նրա մասին մի վատ բան ասի: Ոչ թե որովհետեւ ես տենց լավն եմ, այլ որովհետեւ էդ եմ գտնում ճիշտ եւ վերջ:
3. Ինչ վերաբերվում ա Շավարշ Քոչարյանին, Մանուկյան Վազգենին եյ այլոց: Կրակը չենք ընկել, որ նա ձեր բարեկամն ա: Ինչ որ գրել եմ իրենց մասին, ոչ միայն չեմ փոշմանել, այլեւ ուրախ եմ:
4. Ինչ ես դու մտածում մարտի մեկի մասին` ինձ վաղուց չի հետաքրքրում, մանավանդ որ կարելի է կռահել, թե ինչ ես մտածում: Բանավեճն էլ իմաստ չունի մեկի հետ, ով նախորոք ամեն ինչ գիտի:
5. Քեզ ապտակելու պահով: Կարո՞ղ ա մի հատ էլ ժամո դնես ինձ, կամ նման մի բան: Ամեն դեպքւոմ ասեմ, որ քեզ ապտակելը ինձ բացարձակ չի հետաքրքրում, քանի որ կյանքումս շատ ավելի հետաքրքրիր բաներ կան:
Ամենայն բարիք: Քոչարյան Շավարշին կարաս բարեւես, եթե շփվում ես հետը, ու հարցնես իրան, թե ինչ էր նա ասում Հրանտին 2007-ի գարնան սկզբին: Եթե նա անկեղծ լինի, կարող ա շատ հետաքրքրիր բաներ իմանաս կյանքի մասին:
Hrant Says: after publication. e-->February 10th, 2009 at 12:38 am e
Ուզող:
Ուզում եմ հասկանամ, թե երբ ես վերջապես հոգնելու էդ պաթեթիկ եւ մանկամի ոճից: Դու հավակնում ես, որ քո հետ բանավիճեն, քո թեզերին պատասխանեն: Շատ լավ: Բայց ինչ ա քո կարծքիով զգում մարդը, երբ կարդում ա էդ անվերջ` “դու լեւոնականներդ”, “դուք անհանդուժոներդ”, եւ այլն, ինչ ա զգում մարդ բացի հորանջելու ցանկությունից: Հետո, գիտես ինչ կա, երբ պահանջում ես փաստարկված բանավեճ եւ այլն, եւ “մերկացնում ես” ինձ, ես քեզ սենց բան կարող եմ ասել: Վատ թե լավ, բայց ես երկու-երեք տարի ա համրայ ամեն շաբաթ մի մեծ հոդված եմ գրում` ՀԺ-ում, Պանորամայում: Դա չհաշված փոքր նյութերս: Այդտեղ իմ կարծիքներն են տարբեր թեմաներով: Եթե իրոք ուզում ես բանավեճ, այլ ոչ թե “դուք լեւոնականներդ”, “իսկ դուք սերժականներդ” հոգնեցուցիչ ու անհամ մարաթոն, ծանոթացի նախ իմ իրական կարծիքների հետ, հետո խնդրեմ վիճենք, եւ երկուսս էլ հարստանանք, այլ ոչ թե ինքնահաստատվենք: Բայց քանի դեռ դու իմ հետ “դուք”-ով ես խոսում, ինձ հետաքրքիր չի: Խնդրեմ, մտի թեկուզ իմ բլոգ եւ քննադատի, ես միայն ուրախ կլինեմ: Ի տարեբրություն քեզ ես ոչ մեկին ինձ “վռագ” չեմ համարում: Նույնիսկ Սերժ Սարգսյանին: Եվ ոչ մի հայի մասին չեմ ասի` “դու մեզանից” չես: Դրա համար էլ իմ համար էդքան ծիծաղելի էր քո “նազլո վռագ”-ամ-ը:
vahan.ishkhanyan Says: after publication. e-->February 10th, 2009 at 11:55 am e
kolomber
Զանգողը, որը հավանաբար դու չես, խոստացավ 40 րոպեից գալ Ռեդ բուլ, իսկ ես ու բիձեն նստել ենք 3 ժամ,ու զանգողը չեկավ: Նույնիսկ բիձեն վատ զգաց գնաց, ու ես դեռ շարունակում էի մնալ: Ես ավելի լուրջ էի պատկերացնում քեզ, ու բանավիճում էի: Պարզվեց որ հենց սկզբից պիտի քոմենթդ չդնեի:
uzogh Says: after publication. e-->February 10th, 2009 at 3:25 pm e
Hrant,Es @ndhanratsman iravunq statsa ayn pahits heto, erb andzamb du qez charandznatsretsir ayn mardkantsits, voronq Manvel-Manvel ein gorum, u azgi takanqin ein haghtum. Ev qani vor indz mankuts sovoretsrel en havatatsyalneri het chvitjel - es ayd hatjuyqits indz zrketsi.
Nyuterd el dadaretsi kardal ayn pahits, erb du sksetsir ogtagortsel lratvamijots@ mardkants viravorelu npatakov. Nerogh, aper, bayts es chem hargum ayd kargi lragrutyun@ - lini da HA-n, Azatamtutyun@, ChI-n, kam HZh-n. Du hnaravor gtar qo hamar gres pavlikmorozovneri masin - es dadarel qez kardal@.
Inch verabervuma “vragerin”, es qez karogh em berem mi sharq orinakner, erb mardiq im vra nayelov asum ein` “vochinch, mi tas or antsni - te hetd incha linelu”. Ed asoghner@ hima indz tesneluts mtnum en koghqi khanut@ - vorovhetev antsav voch miayn 10 or, ayl mi amboghj tari…
Bayts amenakarevor@, aper, du tents el chjogir. Es qez, kam tsankatsats urishi chem asum inch anel. Chem asum um het shpvel, kam inch grel. Isk du asum es. Khndalun, Hrant hents et a.
Ev qani der du im, (kam Vahani) kariq@ unes (ushadir eghir - ayd menq cheinq, vor mtanq qo gratsi mej ev sksetsinq qez kyanq sovoretsnel) bari eghir pahpanel ayn parz orenqner@, vori masin es gretsi. Heru mna takanqin haghtoghnerits, mi viravori mardkants terterum. Ev gutse ayd zhamanak du norits ktesnes im commentner@. Bayts indz tvuma da qez petq che. Shat aveli hatjeli e (ev inchu voch - hesht) gal ev LTP-i baroyakan bardzunqits sksel indz kyanq sovoretsnel.
sarerkan Says: after publication. e-->February 10th, 2009 at 6:02 pm e
Բոլորին.Սկզբից կարծում էի, թե այստեղ պարզապես անձնական մասշտաբի խոսակցություններ են, բայց զրույցի ծավալվելու ընթացքում հասկացա, որ սա մեր հասարակության հայելին է, եւ այնպիսի հայելի, որ չես գտնի ոչ մի թերթում, ոչ իշխանական, ոչ ըմդդիմադիր, քանի որ այստեղ արտացոլվում են մարդկային իրական հարաբերությունները, որ տեղ չեն գտնում մեր մամուլում` քաղաքական խաղերի հետ ուղղակիորեն չառընչվելու պատճառով: Մի խոսքով, այստեղ շատ ավելի հետաքրքիր թեմաներ են արծարծվում, քան մեր ողջ մամուլում միասին վերցրած:Նախ, Իշխանյանը իր անձնական օրինակով ներկայացնում է մի պրոբլեմ, որ այսօրվա ամենալուրջ պրոբլեմներից է` պառակտված ու թշնամական տրամադրված խմբերի առճակատումը: Լեւոնականների որդեգրած ագրեսիվության հետեւանքով, որ անթույլատրելի էր համարում, որ մեկն ու մեկը ոչ թե անգամ դեմ լինի, այլ ուղղակի չեզոք դիրք ունենա իրենց հռչակած միակ “ճիշտ ուղու” հանդեպ, հիմա տեսնում ենք տարբեր միջավայրերում առկա խռոված, իրար վիրավորած, իրար չբարեւող մարդկանց իրավիճակը, եւ ոմանք արդեն հասկանում են, որ չարժեր այդքան անտեսել պարզ մարդկային արժեքները, հանուն ինչ-որ քաղաքական նպատակների:Գուցե Հրանտը այս վերջիններիս պես սկսել էր վերհիշել այդ պարզ ու հավերժական մարդկային արժեքները, որոնք քաղաքական կրքերի մարելուն զուգընթաց կրկին վերարժեւորվում են: Բայց գիտակցաբար կամ անգիտակցաբար նա չհասկանալու է տալիս հեղինակի մեղադրանքը, որ ստել է: Նա զարմանում է , թե ինչպես կարելի է վիրավորվել “պոստմոդեռնիստ” բառից, երեւի կարծելով, թե վիրավորող սուտը պետք է միայն հայհոյանք լինի: Բայց եթե օրինակ Պարույր Սեւակի մասին գրեյին էկզիստենցիալիստ, նա նույնպես կբարկանար, եւ ոչ թե այն պատճառով, որ դա լավ կամ վատ բառ է, այլ պարզապես սուտ է: Իսկ երբ գրում են նաեւ “խաղում է”, արդեն ակընհայտորեն ուզում են վիրավորել, սա այնքան պարզ է:
Բայց այստեղ հրապարակ եկավ սարսափելի մի երեւույթ, որ մեր ժողովրդի ամենանողկալի ախտերից մեկն է: Մեյդան ընկավ “լավ տղեն”, “զիլ տղեն”, եւ սկսեց իր “խառոշիական” գիտակցությամբ ուրիշներին դաս տալ: Երկու հոգի իրենց սեփական անուններով իրար հետ հարաբերություններ են ճշտում, մեկ էլ կոտրած գդալի պես մեջտեղ է ընկնում կեղծանունի դիմակի տակ ապահով թաքնված ասլանը եւ սովորեցնում, թե ինչպես պետք է “ռազբիրատ” անել: Բարեկամ, եթե նախամարդ ես եւ ուզում ես մամոնտ որսալ, ինչու՞ ես բլոգ մտել, գնա գազանանոց, վանդակի մեջ բանտարկված կենդանիների վրա հերսդ թափի, ուժդ ցույց տուր ու հանգստացիր, նոր քաղաքամեջ դուրս արի: Ես զարմանում եմ, թե ինչպես են նման մարդկանց թույլ տալիս սայթ մտնել , հենց այդ հնարավորությունից թեւեր առած է երեւի այս նախամարդը ինտելեկտուալ տարածքում իրեն թույլ տալիս “հեղինակությունների” ծանոթությամբ սպառնալիքներ շաղ տալ: Հիմա սա “քուչի” խոսակցության վայր է, թե բլոգ , եւ ա՞յս մարդիկ էին հայտարարում, թե երկիրը պետք է փրկել ավազակներից:Եվ սա առաջին սայթը չէ, որ նման բանի եմ ականատես լինում, տարբեր ֆորումներում մեկ էլ ոհմակով հայտնվում են ինտերնետային “քիլլերներ” ու սպառնում բանավիճողներին:
Եվ ամենատխուրն այն էր, որ այսպես ասած` գաղափարական խոսակցության կողմնակից Հրանտը չի էլ նկատում “լեւոնականության” այս բաղադրիչ տարրը` իր եւ զրուցակցի արանքում, “չի նկատում”, որ ինքը խոսում է թեեւ ոչ կեղծանվան տակ թաքնված, բայց “խառոշիի” թիկունքից, որը գողականով “ժամո” է անում իր ընդդիմախոսին: Ինչու՞ չի նկատում: Գուցե այն պատճառով, որ ինչպես այստեղ պարզվեց, ինքն էլ իրականում հոգու խորքում ֆիզիկական հաշվեհարդարը նախընտրում է գաղափարական վեճից, եւ Շավարշ Քոչարյանին ապտակելը ոչ միայն իր վրա է վերցնում, այլեւ համարում քիչ:
Իսկ ես, երբ որ հեռուստացույցով տեսա, թե ինչպես էին պառլամենտում հարձակվել Շավարշ Քոչարյանի վրա ու ծեծում էին, չնայած որ 96-ին ընդդիմության կողմը չէի, ի տարբերություն Հրանտի, ափսոսացի ոչ թե այն, որ “ապտակը մի հատ էր ու մի հոգու հասցված”, այլ , որ մասնակցել եմ այն ժամանակվա միտինգներին, եւ ամաչեցի, որ քաղաքացու իմ լուման եմ ունեցել , որ պառլամենտ մտնեն այնպիսի մարդիկ, որ կարող էին ոհմակով հաձրակվել մի հոգու վրա, որը, ի տարբերություն բլոգներում մամոնտների որսորդ ասլանի, նիհար եւ ակնոցավոր մի ինտելիգենտ էր:
Sevak Says: after publication. e-->February 10th, 2009 at 8:50 pm e
sarerkan,իսկ երբ 20 րոպե հետո իր ետևից գնացին պառմալենտ ու Արա Սահակյանին ու Արարքցյանին ծեծեցին, այդ ժամանակ հավանաբար չամաչեցիր, իսկ մարտի մեկին հավանաբար ամաչեցիր ու նույնիսկ հոգևոր տվայտանքներ ունեցար խեղճ սնայպերների փոխարեն, որ “ստիպված” են եղել գնդակահարելու ջհուդամասոնական ցուցարարներին, կամ արտասուքն աչքերիդ խղճացիր ոստիկաններին որոնք գիշերվա կեսին իրենց ընտանիքները թողել են մենակ ու ստիպված “չերյոմուխայի” գիռզեքը մեխում էին ցուցարարների գլուխների մեջ, ու հավանաբար մտածեցիր դե իրենք էլ են մարդ, տուն տեղ ունեն, գիշերը ցուրտ է, ինչքան շուտ ցրեն ցույցը այնքան շուտ կգնան տուն իրենց սիրասուն ընտանիքների գիրկը, բա ինչ անեն խեղճ մարդիկ, մի քանի հոգու էլ գյուլլեն որ ցուցարարները ցրվեն, թե չէ ինչքան կարելի է էդ ցրտին սառել դրսում, հասարակական կարգը պահպանելու համար:
vahan.ishkhanyan Says: after publication. e-->February 10th, 2009 at 10:48 pm e
Սևակ,Չսիրածդ քաղաքական գործչի դեմ հարձակվելուցդ առաջ ստուգիր փաստարկներդ: 96 թվին ամբոխը Շավարշ Քոչարյանի հետևից չի գնացել պառլամենտ, այլ Վազգեն Մանուկյանի, իսկ Արա Սահակյանին ու Արարքցյանին ծեծել են ինքնաբուխ, առանց ցուցումի: Կատաղած ամբոխի ձեռներն են ընկել, ծեծել են: Ու եթե դուք արդարցնում եք, որ օրենսդիրները թայֆայով հարձակվում են անպաշտպան մարդու վրա ու վրեժ լուծում իբր իրենց գործընկերոջ ծեծվելու մեջ դեր ունենալու համար, ապա քո բողոքը մարտի մեկի սնայպերներից, որոնք ընդամենեը հրաման կատարողներ են և ոչ օրենսդիր հիմնվում է այն իդեայի վրա, որ միայն ձեզ է կարելի անօրինություն ու բռնություն կիրառել, իսկ ձեր հակառակորդին չի կարելի: Հենց այս քո միտքն էլ ցույց է տալիս թե ինչ վտանգավոր եք, և այդ վտանգը մի անգամ եղել է 96-ին հարյուրավոր ձերբակալվածների մեջ չկա մեկը որ ծեծված չլինի: Բոլորին խոշտանգում էին, պատգամավոր թե շարքային ցուցարար ու գլխավոր խոշտանգողն էլ ձեր շարժման լիդերներից մեկն է` Մուշեղ Սաղաթելյանը: Դրա մասին կգրեմ դեռ: Իսկ անցյալ տարվա ձերբակալվածներից ընդամենը մի 5-6 հոգու են ծեծել, այն էլ հիմանականում ձերբակալման ժամանակ: Բացառություններից մեկը Ջհանգիրյանն է, որ ձերբակալելուց հետո են ծեծել: Ոչ մի պատգամավորի մատով չեն կպել: Ուրեմն ևս մի փաստարկ որ այս իշխանությունը նախընտրելի է ձերինից: Ամեն ինչ համեմատության մեջ է, եթե Լևոնը չհայտնվեր, այս իշխանությունը ոչ մի կերպ նախընտրելի չէր կարող լինել:Նաև, խորհուդ եմ տալիս, բլոգս չվերածել լևոնական պրոպագանդայի հարթակի մարտի մեկի վերաբերյալ ծեծված տեքստերով. չերյոմուխաների ու նշանառուների մասին լցրել եք լրատվամիջոցներն` իշխանական թե ընդդիմադիր, այդքան տեղը ձեզ չի հերիքում ու էլի կկվի պես բուն եք ման գալիս որ ձեր պրոպագանդայի ձվերը ածեք ուրիշ տեղեր, մասնավորապես իմ բլոգում:Ուրեմն չզարմանաք, որ հաճախ ջնջվեն նյարդային պրոպագանդիստիկադ:Նաև զգուշացում ու ի գիտություն այն յուզերներին, որոնք բողոքում են ինձ ու կողքի բլոգներին, թե ջնջում եմ իրենց քոմենթները. Արտահայտման ազատության վերաբերյալ ձեր պատկեացումները սնանկ են: Խոսքի ազատությունը ոչ թե այն է, որ յուրաքանչյուր մեկը իր գրածը կարողանա հրապարակել յուրաքանչյուր տարածքում, թերթ, բլոգ, հեռուստատեսություն և այլ, (տարածքի տերն է որոշողը թե ինչ հրապապարկի), այլ այն, որ յորւրաքանչյուրը կարող է ստեղծել իր տեղեկատվական տարածքը: Սա իմ բլոգն է ու ես եմ որոշում ինչ քոմենթ դնեմ որը ջնջեմ:Ձեր արտահայտման ազատությունը օգտագործեք ստեղծելով ձեր անձնական բլոգները,ու այնտեղ տեղադրեք իմ ջնջած քոմենթներն ինչքան ուզում եք:
Lusine Kesoyan Says: after publication. e-->February 17th, 2009 at 7:40 pm e
Վահան ջան, կարդացի գրածդ ու հիմա կյանքումս առաջին անգամ պիտի բլոգ գրեմ կարծես: Մի երկու հատ կարդացի, ալարեցի բոլորը կարդալ, դե ամոթ ինձ. կարծես իրար ճանաչում եք բոլորդ, չգիտեմ ել ինչ գրեմ, երևի հարկավոր ա խելացի երևալ, էն էլ երևի խայտառակ անեմ ինքս ինձ ու էլ ոչ մեկ բարև չտա: Երևի հարկավոր ա գրել, որ մեզ իրոք սերն ու հանդուրժողականությունը պակասում է, բայց ուզում եմ ուղղակի ասեմ, որ քեֆս բերում ա քո անկեղծությունը, դեռ ես միայն ինքս ինձ կարող եմ ինչ-ինչ բաներ ասել: Իսկ բարև տալ-չտալը, իրոք թքած, բայց ախր էշություն ա է, ես էլ եմ զգացել շատ, նույնիսկ հասարակ մի բան երբ փորձել եմ հարցնել, էն ընդդիմադրի շապիկ հագածները խուսափում են ու անգամ զգացել եմ, որ ոչ թե որ ասենք ես տհաճ եմ))):, այլ ոչ, ուղղակի մտածում են, որ պատասխանելը կարող է լինել վտանգավոր. իրոք խնդալու ա, լուրջ… Լավ ավելի լավ ա, չգրեմ, աչքիս քեզ գրողները կարգին դեմքեր են… Հա, բոլորը կարծես ծածկանուններով են, ես թաքցնելու բան չունեմ, չեմ էլ ուզում:Բարևներ բոլորին` ընդդիմադիր, թե ոչ, ուղղակի բարև հայեր:
anahit Says: after publication. e-->February 19th, 2009 at 1:53 am e
Բարեւ,փաստորեն ես Վահանի նյութի հերոս լուսանկարիչ Անահիտն եմ,նախ ասեմ որ հայլուրն էդքան շնորհք չունեցավ մի հատ հարցնի էդ նյութը կարդա թե չէ? որովհետեւ ես դա պատմել եմ Վահանին ու ոչ թե իրենց, ու էդ լսարանները բավական ատրբեր են: Հետո` ես եղել եմ գրեթե բոլոր միտինգներին, ու բռնաբարված տուն էի գնում, մի կողմից ես սիրում եմ հայաստանն ու սիրում եմ, մյուս կողմից ամեն անգամ լսելով ղարաբաղցիների հասցեին լուտանքները ու ամեն անգամ իմանալով որ ես դավաճան եմ, գումարած պետք է լավ լուսանկարներով հետ գայիխմբագրություն, իսկական տվայտանք էր: Ու եթե ես լինեի կողմնակալ, ինչպես իմ լեվոնական ընկերներն են ասում, ովքեր ինձ վիրավորել են բազմիցս ու չգիտեմ ինչի ես պիտի ամաչեի ու ես ղարաբաղցի եմ, էն դեպքում որ ես հպարտանում եմ դրանով, էն դեպքում երբ ես սիրում եմ իմ հողը, էն դեպքում երբ ես լիքը լիքը ողբացել եմ հարազատներիս կորստի համար, ինձ այլեվս չէին բարեւում, որովհետեւ հմեկը ինձ մեջբերել էր… օկ, մոռացա ամանաքիչը ես պիտի տանեի խմբագրություն լուսանկարներ, որ դավաճանը պետք էր լուսանկարել: Բայց… ես անգամ գիտեի, որ իմ լավ լուսանկարներն ավելի օգնում են նրան, ում ես իհարկե չէի սատարում: Մի խոսքով, կորցրի ընկերներ, ում հետ ամեն օր սուրճ էի խմում… ու ցավում եմ շատ, որ մենք էդքան թույլ ենք, չնայած գուցե էնքան ուժեղ էինք որ փորձությունը հաղթահարեցինք: Հուսամ իշխանությունը խելքը գլուխը կհավաքի ու գոնե մի քիչ կաշխատի, ինչը չեմ նկատում ցավոք…

No comments: